Bijeenkomst 16 maart 2018

De Coach en Seksueel misbruik

Een bijzondere middag met Ds. Esther Veerman en Karin Somhorst.

(Vrijdag 16 maart 2018)

 

De coach en seksueel misbruik: verbinding in gebrokenheid


Een verslag van Jenneke Fieten van Dalen

Esther Veerman heeft met ons haar levensverhaal gedeeld. Een levensverhaal van ernstig seksueel misbruik. Dat was heel indrukwekkend. Het “onderwerp” werd een persoon, een gezicht, een leven, een emotie! Het kwam heel dicht bij en dan kun je alleen nog maar stil worden.
Ik besef dat ik bij lange na niet kan weer geven wat deze middag met mij heeft gedaan. De eerste gedachten die bij mij opkomen zijn: voorzichtigheid is geboden en uiterste bekwaamheid. Voor je het weet vul je het in voor de ander, sla je de plank volledig mis, ook al denk je dat je het wel begrijpt en wil je zo graag helpen.
Het taboe, de onkunde en het onzorgvuldig handelen op dit drama in de hulpverlening en kerken toverde het vervangend schaamrood op mijn gezicht. Hoe in de wereld is dit toch mogelijk? Een dubbel lijden, dubbel slachtoffer omdat naast dat het gebeurd is er een taboe op rust als je er mee voor de dag durft te komen. Het ongeloof van de buitenstaanders, het negeren en wegwuiven omdat men er zelf geen raad mee weet. Geen juiste diagnoses waardoor het lijden op lijden wordt. Je autonomie ontnomen, veiligheid ontbrak en door een enkel goed bedoelde opmerking maak je nog meer kapot dan je lief is.
Mensen met een seksueel  trauma overleven in een eigen gecreëerde  “veilige” wereld. Een wereld verdeeld in hokjes en vakjes en soms even een vakje opschuiven om niet te voelen en te ervaren.
De angst, de schaamte, het schuldgevoel waardoor je niet praten durft en kan. Je wilt dat het gezien wordt maar ook weer niet. Wat een onbeschrijfelijke eenzaamheid!
Esther is er van overtuigd dat je, na zo’n trauma  veilige hechting opnieuw kunt leren. Oefenen, oefenen met iemand die in je gelooft en je helpt weer in jezelf te gaan geloven. Niet “pamperen” maar autonomie opbouwen: wil ik veranderen? Wil ik leven? Jij kan en mag veranderen, jij kan en mag leven! Een keuze die Esther elke dag opnieuw moet maken. Er voor kiezen. Dat betekent vaarwel zeggen tegen de doodswens, dat betekend ziekte loslaten, dat betekent veilig hechting opbouwen met een therapeut. Ik besef dat ik hier zomaar een paar kreten opschrijf alsof we dat “gewoon even doen”. Niets is minder waar. Ik besef hoe enorm kwetsbaar het  ook voor mij als coach is. Ik besef dat dit het helingsproces is waar ik mag fungeren als een veilig plek waar de ander kan thuis komen bij zichzelf!


Een verslag van Greetje Beekhuis

Op 16 maart is het thema van de middag ‘seksueel misbruik en coaching’; op de kaart gezet naar aanleiding van de ‘#MeToo’ openbaringen. Gezien het grote percentage misbruik moet het wel zo zijn dat een relevant aantal van onze cliënten dit hebben ervaren. Hoe komen wij dit op het spoor en hoe gaan we er mee om als coach?
Esther Veerman vertelt haar schokkende verhaal. Wij christencoaches luisteren stil. Ik zelf voel weer plaatsvervangende schaamte als Esther haar spanning benoemt om dit in onze kring te vertellen, hoe vaak is zij niet door christenen in de steek gelaten. Hoe indrukwekkend dat zij kan uitspreken dat God haar niet verlaten had!
“Ik wilde een gewoon meisje zijn op school, die blij danste en sprong en vrolijk was. Het tegendeel was waar…dat wat met mij gebeurde kon ik alleen overleven door het in vakjes in mijn hoofd te plaatsen, maar er over praten lukte mij niet. Ik was chronisch in de war, werd dom genoemd en voelde me bang voor de juf. Er was geen veiligheid. Die spanning ontlaadde zich en werd toenemend automutilatie.
Van jongs af aan tekent zij, maar ook schreef ze gedichten. Dat alles kwam vanuit haar diepste binnenste vanzelf tevoorschijn. En niemand vroeg wat de betekenis was van wat ze tekende of schreef.
Esther legt veel uit over de overlevingsstrategieën bij zo’n groot trauma, over vermijding, nachtmerries, herbelevingen en ‘niet meer weten’ . Ze beschrijft indringend het overgaan van haar angsten in psychosen, het onbegrip en de eenzaamheid bij de psychiatrische opnames, het fout lopen van een goede diagnostiek (DIS), het verdriet als ze tijdelijk niet meer goed voor haar kindje kan zorgen en haar grote moeite met lichamelijkheid (die bijvoorbeeld tot uiting komt bij douchen)
En als allerergste het schuldgevoel en de schaamte, want “Ouders doen zulke dingen niet, dus moet het aan mijzelf liggen”. Dat bemoeilijkt het praten nog meer. Wat een strijd, wat een moed om door te gaan!
Uiteindelijk krijgt ze een goede therapeut, met wie ze de weg naar herstel vindt, met als eerste stap het maken van een veilige plek, met contact maken, oogcontact. En ze ontdekt dat ze nieuwe dingen wil leren en dat oefenen dat binnen bereik brengt. De therapeut erkent haar eigen autonomie en helpt haar op eigen benen te leren staan, om te bouwen aan een veilige hechting, ook al is dat een lange en moeilijke weg. Tot slot:
“Ik heb gedaan wat ik kon en doe nu voor lotgenoten wat ik kan”
“Het is Gods licht dat mij in de therapie draagt!”
En wij als coaches, wij zijn er stil van…..
Wij kunnen alert zijn, vragen naar moeilijke of negatieve ervaringen, luisteren en goede opdrachten proberen te geven om allereerst aan een veilige plek en hechting te werken en, als wij zelf niet echt deskundig zijn op het gebied van dergelijke trauma’s, wijzen naar een goede en wijze therapeut.
Tot slot ontvangen wij de ‘kaarten voor elke dag’ die Esther gemaakt heeft. Een moedige vrouw!