‘Verlies als bron voor groei en ontwikkeling’ door Jakob van Wielink

We hebben stil gestaan bij wat we de achterkant van de hechting kunnen noemen: verlies. We hebben het thema verlies geplaatst in het licht van zowel persoonlijke als professionele transities. Wie leeft, komt in aanraking met een oneindige reeks levensveranderingen, zowel gewenst als ongewenst. Bij de geboorte worden we door onze ouders, en uiteindelijk door veel anderen, van de intieme en geborgen ontwikkelingswereld in de baarmoeder naar de uitgestrekte en onvoorspelbare buitenwereld gelokt, waarin niet alleen onze groei gestimuleerd wordt, maar ook onze kwetsbaarheid voor allerlei soorten verlies. In onze levensloop voelen we ons van nature aangetrokken tot een ontelbaar aantal plaatsen, projecten en bezittingen, maar vooral tot mensen die ons gevoel van eigenwaarde bevestigen en ons een gevoel van verbondenheid en continuïteit geven bij het creëren van een levensverhaal dat helemaal van ons is. Maar juist deze gehechtheid maakt ons vatbaar voor verlies; op het moment dat we een geliefd persoon of een gekoesterd bezit verliezen, of bij het besef van onze eigen sterfelijkheid, moeten we onherroepelijk loslaten en ons opnieuw schikken in een leven dat veranderd is.