Daar sta je dan, in je eentje

Het was zwaar. Heel zwaar. Een tijdje geleden was uitgekomen dat haar echtgenoot regelmatig vreemd ging.
De breuk in hun huwelijk was dan ook onvermijdelijk. Je zó in de steek gelaten en afgewezen voelen.
En dan doet hij ook nog alsof er niets ernstigs aan de hand is. En bovendien, het  lag aan haar. Vond hij.
Ze kon er niet bij. Het ging niet goed met haar. Ze viel af, sliep slecht, kon zich op haar werk moeilijk concentreren.

Ze zat in een emotionele achtbaan en die wilde maar niet stoppen. En wat moest ze nu?Haar collega's en vriendinnen waren lief voor haar hoor. Ze kreeg allerlei adviezen wat te doen en wat vooral niet.
Iedereen vond er natuurlijk ook iets van. Maar waar was zij? Wie was ze eigenlijk?
Had ze gefaald? Als vrouw, als echtgenote? Daar had niemand het over. Die dingen werden (vaak angstvallig) gemeden. Zo kon ze niet verder.

Uiteindelijk kwam ze in contact met een coach.
Hij had echte aandacht voor haar. Luisterde heel goed naar wat ze zei, hoe ze het zei.
Stelde vragen. Dat was voor het eerst. Iedereen had adviezen en meningen.
Maar de èchte vragen, daar kwamen ze niet aan toe. Haar coach stelde vragen.
Soms hele lastige. Vragen waar ze niet zomaar een antwoord op had. Dat hoefde ook niet.
Hij zette haar even stil in die achtbaan. Zodat ze even om zich heen kon kijken. Haar gedachten wat ordenen en een mogelijke volgende stap kon overwegen. Na kon denken over wat er echt was en hoe ze verder wilde.
En ja, hij was niet bang om ook die vragen te stellen die haar emoties raakten. Of dat nu verdriet of boosheid was, dat maakte niet uit.
Het fijne was dat die emotie er gewoon mocht zijn. Het was niet raar of zo. De tissues waren altijd binnen handbereik.
Ze voelde zich ook op haar gemak. Door zijn begrip zonder oordeel en door zijn rust. Maar hij liet haar emotie wel bij haarzelf. Zij moest er mee omgaan. Hij wachtte geduldig tot ze weer verder kon. En weet je, het luchtte enorm op, zo'n potje janken. Hij bleef heel realistisch, gaf weinig adviezen over wat ze moest doen. Stelde wel de vragen die haar hielpen haar gedachten te ordenen. Maar de keuzes, die moest ze zelf maken. En dat was juist het sterke in zijn benadering.
Zij stond aan het stuur. En hij liep met haar mee, maar hield haar wel regelmatig de spiegel voor.
Heel langzaam hervond ze zichzelf weer en kon ze steeds meer op eigen benen verder.
De frequentie van de gesprekken nam af. Maar als ze er even doorheen zat, dan kon ze contact opnemen.
En dan tilden ze samen de kar weer op de rails, zodat zij weer verder kon.Toen de scheiding uiteindelijk formeel geregeld was, kon ze vrij snel weer haar eigen leven gaan leiden. Natuurlijk was daar af en toe die boosheid nog wel en het verdriet. Maar zij kon verder met haar leven en kon dat verleden afsluiten zonder zichzelf er voor af te sluiten.
Het hoorde ook bij haar levensverhaal, maar ze kon er nu op een goede manier mee omgaan.
Ooit zou ze wellicht een ander vinden om haar leven mee te delen. Dat hoopte ze, maar niet in wanhoop. Ze mocht en kon weer zichzelf zijn.
Door Ton Veldhuizen, ilomarjo coaching & advies